Als je op deze pagina bent beland, heb je waarschijnlijk zelf een eetstoornis, veel moeite met eten of iemand in je omgeving die hiermee kampt. Het is dan fijn om te lezen hoe iemand met hetzelfde probleem en dezelfde angsten uit het dal is geklommen en de eetstoornis achter zich heeft kunnen laten.
Zelf ben ik ruim 25 jaar lang door anorexia in een ijzeren greep gehouden. Dagelijks worstelde ik met (niet) eten en het leven. Al die tijd wilde ik leven en gezond worden, maar ik wist niet hoe. Ik was ervan overtuigd dat eten mijn grootste vijand was en liet anorexia heel veel kapot maken. Ik ging erg diep, raakte niet alleen mijn gezondheid kwijt, maar ook mijn leuke baan in het toerisme en mijn grootste hobby en passie: stijldansen. Mijn omgeving, de mensen die om mij gaven, leefden dagelijks in angst om mij. Ik had geen energie meer om iets te ondernemen, zelfs gewoon de dag doorkomen was al een enorme fysieke opgave.
De eetstoornis mocht me dan veel hebben afgenomen, ik ben gelukkig nooit mijn vechtlust verloren. Door de jaren heen had ik meerdere opnames nodig in eetstoornisklinieken en het ziekenhuis, ik vond iedere keer weer de moed om beter te worden. Dat ging helaas niet van de ene op de andere dag. Maar stap voor stap, steeds wat meer de goede kant op. Langzaam bouwde ik vertrouwen in voeding op en in mijn eigen lichaam. Grotendeels bepaalde ik mijn eigen tempo in het nemen van stappen vooruit. Dit hielp enorm. Je kunt het immers alleen voor jezelf doen, niet omdat een ander – hoe goed bedoeld ook – het graag van je wil.
Ik realiseerde me dat er enorm veel kracht bij komt kijken om een eetstoornis in stand te houden, krachtig was ik dus wel. Wat als ik die kracht positiever zou gebruiken, hem zou inzetten voor mezelf in plaats van tegen mezelf? Ik wilde deze uitdaging aangaan. Ik wilde mezelf en mijn uitgeputte, ondervoede lichaam weer gaan opbouwen. Het vergde veel moed, maar ik had niets te verliezen, alleen (veel) te winnen.
Tijdens het aankomen en het accepteren van de toename in gewicht, hield ik mezelf voor dat ik, mits ik de weg omhoog zou blijven volgen, weer aan het leven kon deelnemen. Ik zag in dat je eten nodig hebt om te kunnen leven. Voeding is geen vijand, maar een eerste levensbehoefte, je kunt niet zonder. Ik hoefde ook niet meer zonder.
Ik stond stil bij mijn dromen en besefte dat ik deze ook kon gaan najagen. Dit doe ik nog steeds! Het geeft me energie. Zo gauw ik beter voor mijn lichaam ging zorgen, ging mijn lichaam dat ook voor mij doen. Er kwam meer balans. Mijn lichaam werd gezond en mijn geest ook. Het klinkt als een cliché, maar zo werkt het wel. Voor mij voelde het als een beloning voor hard werken. Dat was het moment dat ik echt beter werd. Toen kon ik de eetstoornis achter me laten en me steeds meer gaan richten op de toekomst.
Stel jezelf een doel, verzamel moed, een flinke portie doorzettingsvermogen en aanvaard een helpende hand. Je hoeft het pad niet alleen te lopen!
Er waren tijden dat ik niet verder dan een paar honderd meter kon lopen, vanwege mijn slechte fysieke conditie. Toen droomde ik ervan om weer wat langer te kunnen wandelen en de natuur in te gaan. Nu is 30 km op een dag geen uitzondering. Ik kom op de mooiste plekken en voel weer waar mijn lichaam toe in staat is. Ik doe aan krachttraining, conditietraining en ik mountainbike. Het zijn pittige tochten op de fiets die ik maak, het voelt zo geweldig dit te kunnen. Ik ervaar dat de mogelijkheden om te bewegen en fijne ervaringen op te doen in het leven, talloos zijn. Ik ben nu heel blij met mijn lichaam, ik heb het nodig en ben nog lang niet klaar met het aangaan van nieuwe uitdagingen. Het is een grote strijd geweest die ik voor mezelf, maar gelukkig niet alleen, heb gevoerd. Een strijd die ik heb gewonnen. Ik geniet iedere dag van de winst die dit me heeft opgeleverd. Uit de grond van mijn hart kan ik zeggen: eten is leven!